Αγαπημένο μου λεωφορείο!

Δύο αδέλφια- συλλέκτες ζωντανεύουν την ιστορία των συγκοινωνιών
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Χρήστος Μανωλάς
Τέσσερα από τα παλαιά οχήματα που έχουν αγοράσει οι συλλέκτες λεωφορείων.
Ήταν πριν από λίγα χρόνια όταν ο Χαρίλαος Λαζαρόπουλος, που ασχολείται επαγγελματικά με την επιμέλεια εξειδικευμένων εντύπων, μαζί με τον αδελφό του Βαγγέλη, μηχανικό του Εμπορικού Ναυτικού, είχαν βρεθεί σε ένα βενζινάδικο στα Μέγαρα. «Αποφασίσαμε να το αγοράσουμε. Δεν γνωρίζαμε τότε τι θα το κάναμε, πού θα το βάζαμε, πώς θα το συντηρούσαμε. Δεν γνωρίζαμε καν πόσο θα μας κόστιζε. Ωστόσο προχωρήσαμε. Το λεωφορείο αυτό ήταν ένα παλιό όχημα μπλε χρώματος. Ήταν μάρκας Σκάνια και πρωτοκυκλοφορήσε το 1957. Όπως βρήκαμε αργότερα ψάχνοντας στα αρχεία των οργανισμών αστικών συγκοινωνιών το συγκεκριμένο λεωφορείο πραγματοποιούσε τουλάχιστον 25 χρόνια διαδρομές σε περιοχές της Δυτικής Αθήνας, ενώ για μικρότερο διάστημα βρισκόταν στις γραμμές που ένωναν το κέντρο της Αθήνας με τη Νέα Σμύρνη». Το λεωφορείο αυτό υπήρξε η αρχή ενός ιδιαίτερου στόλου οχημάτων που έχει στην ιδιοκτησία του ο κ. Λαζαρόπουλος. «Έχουμε αγοράσει άλλα εννέα μέσα στα τελευταία πέντε χρόνια. Μερικά είναι ακινητοποιημένα, σκουριασμένα και χωρίς μηχανή. Άλλα τα έχουμε επισκευάσει και θα μπορούσαν ακόμα και να βγουν στους δρόμους- όχι βέβαια για να κάνουν κανονικά δρομολόγια αλλά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε μια επετειακή ημέρα, σε μια γιορτή, στην Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο που εορτάζεται κάθε Σεπτέμβριο». Το κόστος αγοράς ενός παλαιού λεωφορείου κυμαίνεται από 400 έως 4.000 ευρώ ανάλογα με την παλαιότητά του. Μια γενική επισκευή μηχανής μπορεί να κοστίσει από 20 έως 900 ευρώ. «Τόσα πληρώσαμε στη Μερσεντές για την απόκτηση ενός ανταλλακτικού για τον σπάνιο κινητήρα ενός μουσειακού λεωφορείου. Στα οχήματα αυτά γίνεται μηχανική συντήρηση, κάποια πλένονται ενώ τα περισσότερα θέλουν βάψιμο κάθε δυο- τρία χρόνια. Ωστόσο δεν αλλάζουμε ποτέ τον χρωματισμό», λέει ο κ. Λαζαρόπουλος. «Το τελευταίο λεωφορείο που αγοράσαμε κατασκευάστηκε το 1970. Είναι το R-495 με μηχανή Μερσεντές και αμάξωμα της Βιαμάξ, το οποίο το σώσαμε την τελευταία στιγμή από του... κόφτη τα δόντια», αναφέρει ο συλλέκτης. «Ανήκε στο ΚΤΕΛ Μεσσηνίας και εκτελούσε αστική συγκοινωνία στην πόλη. Μιλούσα με τον πρόεδρο του τοπικού ΚΤΕΛ για να τα πάρουμε. Ενώ είχαμε συμφωνήσει μάθαμε ότι το είχε ήδη πουλήσει. Κάναμε αστυνομική έρευνα, εργαστήκαμε σαν να ήμασταν ντετέκτιβ προκειμένου να το ανακαλύψουμε. Βρισκόταν στα διαλυτήρια που λειτουργούν στη Νέα Κίο, λίγο έξω από το Άργος. Δώσαμε 3.000 ευρώ προκειμένου να το πάρουμε την τελευταία στιγμή προτού καταλήξει να γίνει παλιοσίδερα».
Ίδρυσαν σύλλογο και ετοιμάζουν μουσείο

από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ 6.11.2007

**Μια παρόμοια περίπτωση συλλέκτη παλαιού λεωφορείου είναι και ο συμπατριώτης μας Γιώργος Βασιλακόπουλος Αρχιτέκτονας από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας. Που τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στην Πολεοδομία στον Πόρο Τροιζηνίας. Ο Γιώργιος έχει ανακατασκευάσει ένα παλαιό λεωφορείο του ΚΤΕΛ σε καινούργιο, εδώ βέβαια υπάρχουν και συναισθηματικοί λόγοι που οδήγησαν τον καλο μας φίλο Γιώργο να "οδηγήσει" το λεωφορείο στο πανέμορφο νησί και να ασχοληθεί μαζί του... σχετικά είχαμε δημοσιεύσει σε παλαιότερο φύλλο της εφημερίδας "Αρκαδικό Βήμα" αλλά θα έχουμε σχετικό δημοσίευμα και στην εφημερίδα ¨Λούσιος" σύντομα...