Καπετάν Νικόλας Ι. Κωστάρας:«Καλύτερα να σε ακούνε παρά να σε βλέπουνε».

του Βασιλείου Κ. Σχίζα (Σερβαίου)
του εκδότη της εφημερίδα
«Κρητική ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ»




Ο καπετάν Νικόλας Ι. Κωστάρας είναι επίλεκτος αρθρογράφος - συνεργάτης μου στην εφημερίδα «Κρητική ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ», την εφημερίδα που «πατάει», όπως λέει ο ίδιος, σαν τον Κολοσσό της Ρόδου, με το ένα πόδι στην Κρήτη και με το άλλο στην Αρκαδία. Στην Αρκαδία συμπληρώνω, που έχει δυνατό υπόβαθρο τα λογοτεχνικά, ιστορικά, κοινωνικά, λαογραφικά ηθοπλαστικά κ.α. άρθρα του Νικόλα Κωστάρα.
Γίγαντας στο πνεύμα, ο «μικρός το δέμας» Νικόλας Κωστάρας διηγείται πόσο εντυπωσίασε κάποτε έναν πλοιοκτήτη ο οποίος τον γνώριζε μόνο απ’ το μεγάλο πνευματικό ανάστημά του. Είπε ο εφοπλιστής όταν τον είδε:«Καπετάνιε είσαι μέχρι …το ζεμπερέκι!» Ο καπετάνιος θυμάται πάντα αυτά τα λόγια, αλλά με έξυπνο τρόπο παραπέμπει στο λόγο του στεριανού καπετάνιου του Μοριά Θοδωρή Κολοκοτρώνη που έλεγε:«Καλύτερα να σε ακούνε παρά να σε βλέπουνε».

Είδε το πρώτο φως της ζωής του πριν 80 χρόνια στο χωριό Κακουραίικα στα κατσάβραχα της Γορτυνίας Αρκαδίας. Ποτέ δεν ξέχασε τις ρίζες του, την αγροτοποιμενική ζωή του μέχρι τα εφηβικά του χρόνια, την πλούσια καρδιά των βιοπαλαιστών που ριζοκρατούσαν απ’ τ’ άγια χώματα της Ηραίας, όπως εξ άλλου και όλης της ελληνικής υπαίθρου.

Στην συνέντευξη που παραχώρησε πρόσφατα στην Ζαχαρούλα Γαϊτανάκη, η οποία δημοσιεύτηκε σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά «επικυρώνει» τις απόψεις του σε όλα ανεξαιρέτως τα θέματα, με παραπομπές σε παρακαταθήκες μεγάλων ανδρών όπως του Αριστοτέλη, του Σωκράτη, του Καζαντζάκη, του Πολύβιου κ.α.

Για την ελληνική ύπαιθρο παραπέμπει στο Νίκο Καζαντζάκη: «Το κάθε ελληνικό τοπίο γίνεται κραυγή και χρέος έχεις να την ακούσεις». Ή στον Σωκράτη: «Μόνο έξω στη φύση μπορείς να στοχαστείς και να φιλοσοφίσεις και όχι στις πολύβουες πολιτείες». Και ακόμη στο Μίκη Θεοδωράκη: «Και μόνο να ζεις στο φως της Ελλάδας, αποτελεί μέγιστη δωρεά της ουσίας της ζωής, που είναι η ελληνική φύση, η ελληνική γλώσσα, το ελληνικό ήθος, η ελληνική κληρονομιά…»

Φέρνει για μεγάλο παράδειγμα ολιγάρκειας των Ηραιατών, τον… «κολοκοτρωναίικο πρωϊνό καφέ» που ήταν τραχανάς, μπομπότα, κρεμμύδι και τυρί. Ένας γέροντας ενενήντα – τόσο χρονών μου έλεγε για τους παλιούς Λυκουρεσαίους της Ηραίας: «Το πρωί με το χάραμα έτρωγαν ένα τέντζερη τραχανά, έπιναν ένα κανάτι νερό και λημέριαζαν μέχρι αργά το βράδυ με τα γιδοπρόβατα στον Αρτοζήνο!»

Έφηβος έφυγε απ’ τα Κακουραίικα και ο «ορεσίβιος θαλασσόλυκος» κατέκτησε τους ωκεανούς της υφηλίου σαν καπετάνιος σε μεγάλα πλοία.

Τότε, πριν 45 χρόνια φάνηκαν οι πνευματικές του ροπές όταν στο πλοίο «Μπάρμπα Χρήστος» λειτούργησε δανειστική βιβλιοθήκη λογοτεχνικών βιβλίων και παρότρυνε το πλήρωμα, τους ναυτικούς που τους έδερνε στα πέλαγα η αλμύρα της θάλασσας, να διαβάζουν «καλά βιβλία!».Τότε ο Λόγος του γαλβανίστηκε στις δυσκολίες της ζωής, στην απεραντοσύνη των ωκεανών. «Πολλών δ’ ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω πολλά δ’ ογ εν πόντων πάθεν άλγεα αν κατά θυμόν» (Όμηρος για τον Οδυσσέα). Επέστρεψε ο καπετάνιος από τις θάλασσες και σαν στεριανός συνέχισε να εργάζεται στην καλλιέργεια του Λόγου, πιστός στην καζαντζάκειο ρήση: «Σκοπός τελικός είναι ο ίδιος αγώνας αφού ο ανήφορος δεν έχει τέλος». Ως μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών (του αρχαιότερου λογοτεχνικού σωματείου με ιδρυτές τους Κ.Παλαμά, Π.Νιρβάνα, Ν. Καζαντζάκη, Κ.Βάρναλη κ.α.), υποστηρίζει πως «ο άνθρωπος όσο βρίσκεται στη ζωή μπορεί πάντοτε να δημιουργεί ακόμα και μέσα απ’ τα συντρίμμια».

Άρθρα του διαβάζουμε σε πολλές εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά και είναι Μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών.
Πριν ένα χρόνο με δισταγμό αποδέχθηκε την τιμητική ηθική διάκριση απ’ το «Γεωργακοπούλειο Ίδρυμα» του τόπου του. Ο δισταγμός του ήταν γιατί γνωρίζει πως οι σύγχρονοι άνθρωποι είναι φειδωλοί στην αναγνώριση και καταξίωση συμπατριωτών τους που ξεχωρίζουν στο ήθος και την πνευματική προσφορά, ενώ τους τιμούν αφειδώλευτα μετά θάνατον.
Έδραξε όμως, ο οξυδερκής καπετάν Νικόλας, την ευκαιρία να υπενθυμίσει πως «όπου προβάλλονται βραβεία αρετής εκεί αναδείχνονται και άριστοι πολίτες» σύμφωνα με τον Περικλή, αλλά και με τα όσα είπε ο Ιάμβλιχος για τις άξιες «πουρναρόριζες», αποτελεί φόρο τιμής καθότι «παν γαρ τιμώμενον αύξεται», δηλαδή εκείνος που τιμάται γίνεται δημιουργικότερος. Οι ίδιες «πουρναρόριζες», όπως χαρακτηριστικά λέει ο ίδιος, τιμούν και την Αρκαδία και το Αρκαδικό Ιδεώδες για το οποίο έλεγε ο Πολύβιος : «Το Αρκαδικό Ιδεώδες έχει τινά παρά πάσι Έλλησιν επ’αρετήν φήμην».
Ο Νικόλας Κωστάρας, για να κατανοηθεί αυτό το Αρκαδικό Ιδεώδες διαμηνύει στα πέρατα, πως πρέπει να επισκέπτεσαι την Αρκαδία για να νοιώσεις, την ενέργεια που έχουν τα χώματα, τα ερείπια των ναών, το βάθος του χρόνου, τη ζωντάνια που εκπέμπεται.
Αλήθεια πότε θα ανταποδώσουν το ηθικό χρέος τους οι τοπικοί άρχοντες της Ηραίας και της Αρκαδίας στον δικό τους Πνευματικό Άνθρωπο Νικόλα Ι. Κωστάρα απ’ τα ταπεινά Κακουραίικα.