ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΙΟΥ ΓΟΡΤΥΝΙΑΣ
Στην παρούσα ανάρτηση αποφάσισα να αναφερθώ στα προβλήματα του χωριού μου, που παραμένουν άλυτα και τείνουν στην ερημοποίηση του. Τα ίδια προβλήματα περίπου, ίσως και περισσότερα αντιμετωπίζουν όλα τα χωριά της περιοχής και καμία προσπάθεια δεν γίνεται έστω και για την εν μέρει επίλυσή τους.
Το χωριό μου το Παλαιοχώριο Γορτυνίας, που είναι νότια της Δημητσάνας και απέχει από αυτήν 3 χιλιόμετρα περίπου, βρίσκεται σε πλήρη εγκατάλειψη. Πλήρης εγκατάλειψη και ερημιά επικρατεί στο άλλοτε έφορο και παραγωγικό χωριό μας, που τροφοδοτούσε όλη της Γορτυνίας με φρούτα και κηπευτικά, και αποκαλεί το για τον λόγο αυτό και «Νείλος της Γορτυνίας».
Έγραφε χαρακτηριστικά για το Παλαιοχώριο ό Τάκης Κανδηλώρος στο βιβλίο του «Η ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ», Αθήνα 1897,σελ.87 : «τό παρά τόν Λούσιον γραφικόν Παλαιοχώριον εἶναι ὁ λαμπρότερος καί χλοερώτερος κῆπος ὅν ἔσχε ποτέ πόλις» και επεξηγεί ό,τι «ἐν τῷ προαστίῳ τούτῳ ἕκαστον στρέμμα τιμᾶται πρός 3-4 χιλ. δρ. καθ' ὅσον παράγει διηνεκῶς τρίς ἐτησίως». Ο καθηγητής κοινωνιολογίας στην ΠΑΣΠΕ Δ. Τσάκωνας, έλεγε «Το Παλαιοχώριο είναι η Κηφισιά της Δημητσάνας».
Σήμερα όμως, το άλλοτε έφορο και παραγωγικό Παλαιοχώριο, δεν θυμίζει τίποτα από το παλαιό. Οι κάτοικοι έχουν λιγοστέψει, τα κτήματα παραμένουν ακαλλιέργητα, οι περίφημοι αμπελώνες που εκτείνονταν από το «Ψηλό Κοτρώνι», δεξιά του Λουσίου μέχρι την μονή Φιλοσόφου και αριστερά μέχρι του Σαβαλά, έχουν στο σύνολό τους εγκαταλειφτεί, ελάχιστα αμπέλια έχουν απομείνει. Προσπάθειες μας για επαναφορά του χωριού μας, αν όχι στην προηγούμενη κατάσταση, αλλά σε καλύτερη από την σημερινή, προσκρούει σε ανυπέρβλητα εμπόδια που αποθαρρύνουν αυτούς που θέλουν να επανέλθουν και να ασχοληθούν με τα πατρογονικά τους κτήματα και δεν είναι λίγοι αυτοί.
Υπάρχουν πολλοί πατριώτες που θέλουν να επιστρέψουν στο χωριό και να ασχοληθούν με τα πατρογονικά του κτήματα, αλλά λόγω της υφιστάμενης κατάστασης απαντούν και λένε:«Θέλουμε να πάμε στο χωριό μας και το αγαπάμε, αλλά πως θα τα καταφέρουμε να ζήσουμε εκεί, αφού οι κεντρικοί δρόμοι είναι καταστραμμένοι και αδιάβατοι, δίκτυο αγροτικών δρόμων, να πηγαίνουμε στα κτήματά μας, δεν υπάρχει, πώς θα κάνουμε καλλιέργεια με σύγχρονα μέσα και νέες τεχνολογίες; Και το σπουδαιότερο δεν έχουμε πόσιμο νερό, ούτε για να πιούμε, ούτε για να ποτίσουμε τα κτήματα, ενώ νερό και για τις δύο περιπτώσεις υπάρχει άφθονο». Έχουν βέβαια απόλυτο δίκαιο σ’ αυτά που λένε και δεν μπορούμε να τους πούμε τίποτα και τούτο γιατί πράγματι έτσι έχουν τα πράγματα και ειδικότερα:
1. Τα υδραύλακα, που μεταφέρουν το νερό από το ρέμα του Αγιάννη, στα κτήματα προς άρδευση, κατασκευάστηκαν το έτος 1952 τσιμεντένια και μετέφεραν γρήγορα και εύκολα το νερό στα κτήματα. Μέχρι το έτος 1960 υπήρχε κάποια στοιχειώδης συντήρηση αυτών. Έκτοτε εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατή η μεταφορά του νερού, εξ αιτίας καταστροφής μεγάλων τμημάτων αυτών. ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ πρωτίστως είναι η επισκευή και συντήρηση του αυλακιού που οδηγεί το νερό από το ρέμα του Αγιάννη, προς τον Πλάτανο- χωριό. Καλύπτει την μεγαλύτερη έκταση των αρδευομένων κτημάτων. Έχει καταστραφεί σε μεγάλα τμήματα και είναι αδύνατη η μεταφορά του νερού, ακόμα και για το πότισμα των κήπων. Για τον λόγο αυτό δεν καλλιεργούνται ούτε οι κήποι, που ο μικρότερος είναι τουλάχιστον 500 Μ2. Τα κτήματα που θα μπορούσαν να καλλιεργηθούν, παραμένουν ακαλλιέργητα επί ζημία τόσον των κατοίκων, όσον και της εθνικής οικονομίας γενικότερα. Η δαπάνη που θα απαιτηθεί για τον σκοπό αυτό, είναι πολύ μικρή σε σύγκριση με την ωφέλεια που θα επιφέρει.
2. Το δίκτυο υδρεύσεως του Παλαιοχωρίου, από το κεφαλάρι του Αγιάννη είναι πεπαλαιωμένο και το νερό, πολλές φορές έχει δημιουργήσει προβλήματα στους κατοίκους. Το νερό με φυσική ροή φθάνει μέχρι την δεξαμενή και από εκεί με εσωτερικό δίκτυο και πάλι με φυσική ροή φθάνει μέχρι τα σπίτια των κατοίκων. Η υδροδότηση του χωριού έγινε το έτος 1972 με προσωπική εργασία των κατοίκων και την χρηματοδότηση ιδιώτη Δημητσανίτη, όταν πρόεδρος της τότε κοινότητος ήταν ο κ. Κ. Δανελόπουλος. Ενώ μέχρι τότε το χωριό υδρευόταν από την πηγή «Πλάτανος». Για την μεταφορά του νερού και την διανομή αυτού στα σπίτια δεν απαιτείται καμία μηχανική υποστήριξη και καμία δαπάνη δεν γίνεται, ούτε καν για την συντήρηση του δικτύου και της δεξαμενής, που βρίσκονται σε αθλία κατάσταση τόσον λόγο της παλαιότητας, όσον και λόγο της ακαταλληλότητας των σωληνώσεων και της κακής κατασκευής της δεξαμενής και του δικτύου. Όσον αφορά την καταλληλότητα που παρεχόμενου πόσιμου νερού, ας μην μιλάμε γι’ αυτό.
Είναι παντελώς ακατάλληλο και κυρίως του θερινούς μήνες παρατηρούνται πολλά κρούσματα γαστρεντερίτιδας, ώστε και σήμερα να υποχρεωνόμαστε να μεταφέρουμε πόσιμο νερό από την πηγή του πλατάνου, όχι βέβαια με βαρέλια και βαρέλες, αφού αυτά καταργήθηκαν από το έτος 1972, αλλά με πλαστικά δοχεία, που αφθονούν την σημερινή εποχή. Αυτά για τους θερινούς μήνες, αλλά και τους χειμερινούς μήνες η κατάσταση δεν είναι καλύτερη, δεν έχουμε βέβαια κρούσματα γαστρεντερίτιδας τον χειμώνα και τούτο γιατί το νερό είναι παντελώς ακατάλληλο για πόσιμο.
Δεδομένου ό,τι με τις πρώτες βροχές το κεφαλάρι βγάζει θολό νερό και τούτο γιατί σε κάποιο σημείο, επάνω στην μεγάλη λάκα του Ζυγοβιστίου, κάποιο ρέμα πέφτει μέσα σε μια τρύπα η οποία φαίνεται ό,τι επικοινωνεί με το κεφαλάρι και όλα τα λασπόνερα της περιοχής βγαίνουν στην πηγή και στη συνέχεια οδηγούνται στην δεξαμενή ύδρευσης του Παλαιοχωρίου. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι το μεγαλύτερο μέρος του χρόνο οι υπερήλικες κάτοικοι του Παλαιοχωρίου, παρά το γεγονός ό,τι καταβάλλουν πάγιο τέλος από 45,00 ευρώ, εδώ και πολλά χρόνια, να τρέχουν στον πλάτανο για νερό, όπως γινόταν, από της συστάσεως του χωριού μέχρι το 1972, πληρώνοντας χρυσό το λιγοστό νερό που πίνουν και αν σ’ αυτά προσθέσουμε τις γαστρεντερίτιδες τα φάρμακα για την αντιμετώπισή τους και την υφιστάμενη ταλαιπωρία πληρώνουν το νερό με το παραπάνω.
3. Το υπάρχον οδικό δίκτυο αμαξιτών οδών από Δημητσάνα προς Παλαιοχώριον και εκείθεν προς Μονήν Φιλοσόφου και Μονήν Προδρόμου, είναι επικίνδυνο, λόγω των βλαβών που έχει υποστεί και αποτρέπει αυτούς που επιθυμούν να επισκεφθούν τα μέρη αυτά. Το οδόστρωμα έχει τελείως καταστραφεί και εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για τους διερχόμενους οδηγούς, οι οποίοι αν τολμήσουν και περάσουν μια φορά, δεύτερη δεν το επιχειρούν και επί πλέον αποτρέπουν και τους άλλους να επιχειρήσουν επίσκεψη προς τις Μονές και το περίφημο Φαράγγι του Λουσίου.
4. Δεν υπάρχει δίκτυο αγροτικών δρόμων, ώστε να είναι δυνατή η μετάβαση με αυτοκίνητο στα κτήματα και η καλλιέργεια αυτών με μηχανικά μέσα. Οι τυχόν υπάρχοντες είναι εγκαταλειμμένοι και ασυντήρητοι. Αγροτικοί δρόμοι πρέπει να γίνουν προς Γεφύρι Κοντού-Μαυρογιάννη , προς Βρύσες - Παληάμπελα, Πρίνους, Σπαρτιά, Καστανιές, προς Δαφνί - Λύπες (είναι επέκταση του δρόμου από γεφύρι Κοντού προς Μάρκου, είχε ξεκινήσει η διάνοιξη από Μάρκου, πριν από μερικά χρόνια, άγνωστο όμως για πιο λόγο σταμάτησε στη θέση Λύπες και έκτοτε εγκαταλείφθηκε.
5. Εκτός των ανωτέρω οι ημιονικοί δρόμοι γύρω από το χωριό, και ειδικότερα από την βρύση του πλατάνου, ο κάτω δρόμος, που οδηγεί στην κάτω συνοικία του χωριού, και ο δρόμος από τον βράχο, που τελειώνει η αμαξιτή οδός μέχρι το ρέμα του Αγιάννη, είναι αδιάβατοι και εγκυμονούν κινδύνους για τους διερχόμενους και μεγάλους σε ηλικία κατοίκους του χωριού, αλλά και για τους νεώτερους που επισκέπτονται το χωριό τους. Οι μάνδρες είναι γκρεμισμένες και έχει μείνει ένα μικρό πέρασμα, που πρώτα πρέπει να κάνεις την προσευχή σου και μετά να περάσεις. Το Κοινωφελές Ταμείο Δημητσάνας, στο οποίο ανήκει η επισκευή και συντήρηση των αγροτικών δρόμων, σύμφωνα με το καταστατικό του, αδιαφορεί παντελώς, παρά το γεγονός ό,τι λυμαίνεται τα λιβάδια στο Δρυμώνα και στον Αγιολιά, κτήματα που στο σύνολό τους ανήκουν σε Παλαιοχωρίτες. Την ίδια αδιαφορία επιδεικνύει και ο Δήμος.
6. Δυτικά του χωριού και σε απόσταση 200 μέτρων περίπου κοντά στον ιστορικό πλάτανο, που έχει χαρακτηρισθεί διατηρητέο ιστορικό μνημείο της φύσης της φύσης με την με αριθμό 200995/ 7950/19-12-79 απόφαση του Υπουργού Γεωργίας (ΦΕΚ 121/ 21-2-1980,τεύχος Δ΄), βρίσκεται η πηγή του πλατάνου,. Κάτω από τον πλάτανο είναι το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων, που είχε καταστραφεί το 1770 στα Ορλωφικά και ανακαινίστηκε το έτος 1995 με δαπάνες του Συλλόγου των Απανταχού Παλαιοχωριτών. Είναι το ωραιότερο σημείο του χωριού και ο χώρος χρειάζεται κάποια φροντίδα και ανάπλαση. Από εκεί ξεκινάει και το μονοπάτι για το γεφύρι του Κοντού.
Πληροφοριακά ενημερώνω τι παραγωγή είχε το Παλαιοχώριο, τουλάχιστον μέχρι το 1960, κατά τους μετριότερους υπολογισμούς και να βγάλετε τα ανάλογα συμπεράσματα : Πέρα από τα πράσα και τα σέλινα, που είχε μεγάλη παραγωγή τους χειμερινούς μήνες, που ανέρχονταν σε μερικές δεκάδες τόνους, είχε μεγάλη παραγωγή σε κρασιά ( Λίπες, Καστανιές, Μοναστήρι) και πολλά οπωροκηπευτικά. Τους καλοκαιρινούς μήνες από Ιούνιο μέχρι και τέλος Σεπτεμβρίου, οι Παλαιοχωρίτες με τα ζώα διέτρεχαν, όλα τα χωριά και τις κωμοπόλεις της Γορτυνίας, μέχρι και την Μεγαλόπολη, για να πωλήσουν τα προϊόντα που έβγαζαν. Κάθε Σαββατοκύριακο έφευγαν 60-80 φορτία με μουλάρια. Αν πάρουμε έναν μέσο όρο 70 φορτία , επί 80 οκάδες το φορτίο, συνολικά παράγονταν εβδομαδιαίως 5.600 οκάδες και μηνιαίως 20.000 οκάδες περίπου ή 20 τόνοι οπωροκηπευτικών και φρούτων.
Σήμερα ο τροφοδότης της Γορτυνίας δεν παράγει τίποτα, περιμένουν να περάσει ο μανάβης για να πάρει οπορωκηπευτικά !!!
Αυτά και άλλα επί μέρους προβλήματα οδηγούν το Παλαιοχώριο σε ερημοποίηση. Όλα αυτά έχουν τεθεί υπ’ όψη στις αρμόδιες αρχές και υπηρεσίες εγγράφως τόσον από εμέ ιδιωτικά, όσον και από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Παλαιοχωρίου Γορτυνίας «Οι Άγιοι Απόστολοι». Οι πάντες κωφεύουν και αδιαφορούν « Φωνῇ βοῶντος ἐν Παλαιοχωρίῳ, εὐθύνατε τάς ὁδούς πρός τάς ἐπερχομένας ἐκλογάς…..»!!!
Φίλιππος Αθαν. Καρβελάς
Ο Φίλιππος κοινοποίησε 2 πρόσφατ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου