Εποχή για μάζεμα καρυδιών… ώρα για μουσταλευριά και σουτζούκι!
Η συγκομιδή του καρπού είναι μια ιδιαίτερα δύσκολη εργασία από τα πανύψηλα δέντρα, όπου γίνεται με μεγάλα ραβδιά, με τα οποία τινάζονται τα κλαδιά και πέφτουν τα καρύδια μαζί με την πράσινη φλούδα τους κάτω στο έδαφος, ύστερα μαζεύονται με τα χέρια ,βγάζοντας συγχρόνως και πετώντας την πράσινη φλούδα.
Οι παλάμες των χεριών και τα δάκτυλα μαυρίζουν από τις φλούδες και «προδίδουν»!
Αυτό βέβαια γίνονταν παλιά, τώρα υπάρχουν τα γάντια και τα χέρια παραμένουν καθαρά, όπως και υπάρχουν και εμφανίζονται ραβδιστικά συστήματα καθώς και συστήματα περισυλλογής του καρπού.
Αφού μεταφερθούν τα καρύδια στο σπίτι ,απλώνονται σε πανιά και αφήνονται στον ήλιο για να ξεραθούν και κατόπιν αποθηκεύονται.
Η καρυδιά είναι ένα δέντρο που αργεί να δώσει παραγωγή ,ζει πολλά χρόνια και φτάνει σε μεγάλο ύψος.
Αποτελεί μια πολύ θρεπτική επιλογή γιατί περιέχουν φυτικές ίνες, βιταμίνη Ε, B6, μαγνήσιο, ασβέστιο και άλλα σημαντικά συστατικά και είναι γνωστά σε όλους μας για τις ευεργετικές τους επιδράσεις.
Το καρύδι μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε πολλά φαγητά και γλυκά.
Είναι η εποχή μάλιστα που τρώμε μουσταλευριά.
Επίσης να θυμίσω και ένα γλύκισμα στους παλαιούς (κυρίως) μια λέξη θα γράψω… σουτζούκι!
Παραδοσιακό γλύκισμα από μουσταλευριά και καρύδι γιατί εκτός από εποχή του καρυδιού είναι και η εποχή του κρασιού!
Δεν υπάρχει ομορφότερο δέντρο από την καρυδιά. Αρχοντική και λεβέντικη, έχει θαρρείς μια ιδιαίτερη θηλυκότητα, ξεχωριστή· τη διακρίνεις στο παράστημά της, στις λείες καμπύλες του κορμού της και στο άσπρο του το χρώμα, στην κίνηση των κλαδιών της καθώς χορεύουνε με τ’ αγέρι, στη χειμωνιάτικη γύμνια της.Παχύς και ανεκτίμητος ο ίσκιος της καταμεσής του θέρους, νανούρισμα απαράμιλλο το θρόισμα των ανοιχτοπράσινων φύλλων της. Κι ο καρπός της, θρεπτικός και γευστικός όσο ελάχιστοι, σμίγει τους ανθρώπους σε παρέες σαν συγκολλητική ουσία τις κρύες νύχτες του χειμώνα.
Το αγαπά το νερό η καρυδιά. Ευδοκιμεί στα ρέματα και στα ποταμάκια των κάμπων και των ορέων. Συνήθως φυτεμένη από ανθρώπινο χέρι, δίπλα σε βρύσες και στέρνες ή στις άκρες των περιβολιών. Καμιά φορά στον γύρο της στράτας, να ξαποσταίνουνε στον ασκιανό της οι διαβάτες, ή στην αυλή της εκκλησιάς περιτριγυρισμένη με πέτρινο πεζούλι κι ασβεστωμένο τον κορμό, να πιάνουνε ψιλή κουβέντα από κάτω οι πιστοί. Κάτεχε ο παλιός ο άνθρωπος να εκτιμήσει τα κάλλη και τις χάρες της, ευφραινόταν κι ευγνωμονούσε στη θωριά της.
Πλούτος ήτανε η καρυδιά για τον παλιό τον άνθρωπο, για όλα τα παραπάνω μα και γι’ ακόμα περισσότερα. Φημισμένοι επιπλοποιοί αναζητήσανε το ξύλο της για να το μεταπλάσουν, ξακουστοί οργανοποιοί ποθήσανε τον ήχο και τη μουσική της και φτιάξανε μαντολίνα και λαγούτα από τα σπλάχνα της. Ακόμα και τη φλούδα του καρπού της χρησιμοποιούσανε, για να βάφουνε τα ρούχα τους οι ράφτρες και τα μαλλιά τους οι κυράδες.
«Ο πλούτος γεννά πλούτο» διακηρύσσουν με στόμφο οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού· αξίωμα, γι’ αυτούς, αδιαμφισβήτητο και θεμελιώδες. Κι έρχεται η καρυδιά, ως αναπάντεχος και παράδοξος σύμμαχος, να επαληθεύσει την παραπάνω ρήση. Κι όμως, οι περισσότεροι ακόλουθοι της σχολής του Σικάγου δεν θα την αναγνώριζαν ανάμεσα στα δέντρα.
Θα την προσπέρναγαν αδιάφορα, χωρίς να τους κάνει εντύπωση καμία. Αλλωστε, πλούτος γι’ αυτούς είναι ό,τι μπορεί να ρευστοποιηθεί και να αποφέρει άμεσα λογιστικά κέρδη. Αλλος πλούτος δεν υπάρχει, δεν αξιολογείται, δεν καταγράφεται και δεν αναγνωρίζεται.
Ρημάζουνε οι καρυδιές απ’ τους βάτους και τα ξερόκλαδα στα έρημα χωριά και στα εγκαταλελειμμένα περβόλια. Χάμω πέφτουν τα καρύδια και κανείς δεν ενδιαφέρεται να τα μαζέψει. Βλέπεις, «δεν συμφέρει», πουλάει εισαγόμενα ο μανάβης. Κατά τα λοιπά, οι λιγοστοί στο καφενείο του χωριού κουβεντιάζουν και προβληματίζονται για το πώς θα έρθει στον τόπο η «ανάπτυξη».
Εσπαγαν τα καρύδια που τα έλεγαν κοκόσες με προσοχή να βγαίνει η ψίχα σε μεγάλα κομμάτια. Βουτούσαν τα κομμάτια του καρυδιού σε νερό να φουσκώσουν λίγο ώστε να μη διαλύονται στη διαδικασία βελονιάσματος που ακολουθούσε. Μετά περνούσαν τα καρύδια (ολόκληρα κομμάτια) σε βελόνι με χοντρή κλωστή (διπλή ή τριπλή) και έκαναν μια αρμαθιά.
Εφτιαχναν μουσταλευριά με τον παραδοσιακό τρόπο και περνούσαν μέσα την αρμαθιά με τα καρύδια. Η μουσταλευριά κολλούσε πάνω στα καρύδια και εν συνεχεία την κρεμούσαν να στεγνώσει σε καθαρό και στεγνό μέρος. Την άλλη μέρα συνέχιζαν την ίδια διαδικασία δηλαδή ξαναπερνούσαν την αρμαθιά σε νέα μουσταλευριά και έτσι αύξανε το πάχος της. Συνέχιζαν κάθε μέρα μέχρι να πάρει το σουτζούκι το πάχος που ήθελαν. Συνήθως γίνεται σε πάχος όσο ένα σαλάμι αέρος μεσαίο για να σκεπάζει καλά τα καρύδια να μην εξέχουν και να φαίνεται ωραίο. Το κρεμούσαν έξω στο χαγιάτι για πολλές μέρες εκτεθειμένο στον αέρα και τον ήλιο και το σουτζούκι ήταν έτοιμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου